ای نشسته در خیال من فراموشم مکن
با تنهایی و فراموشی هم آغوشـم مکن
زندگانی می کنم چون شعله با خود سوختن
زنده ام با سوز و ساز خویش خاموشم مکن
می تراود تا شراب بوسه از جـام لبت
ز شراب تلخ تنهایی قدح نوشم مکن
دورم از شعله ، دارم دامنی رنگین بر
این شرار از من مگیر از نو سیــه پوشم من
چو صبا در جستجوی خود به هر سویم مکش
همچو گیسوی سیاهت خانه بـر دوشم مکن
ایــن دل درد آشنا را در شــرار غم مشــور
هر چی می خواهی بکن اما فراموشم مکن
نظرات شما عزیزان:
